Człowiek szuka instynktownie świętości i tajemnicy, których nie znajduje – jak mu się zdaje – w swoim zwykłym środowisku. Sekty prezentują się jako wyłączne oazy doświadczenia Boga dla wybranych (ezoteryzm). Stąd dobre i naturalne potrzeby duchowe skierowane zostają na niewłaściwy tor.

Wysokie wymagania ascetyczno-moralne, oferowane przez wiele sekt, nawet jeśli są niekiedy absurdalne, nierealne, jak też – paradoksalne – niemoralne, przyciągają nastawioną idealistycznie młodzież. Pewnego rodzaju „okrutny idealizm”, gotowy na „wszystko”, jest cechą wielu ludzi, młodych, niespokojnych, poszukujących charakterów.

Z potrzeb odnalezienia sensu życia. Człowiek młody, pełen rozterek, niepokojów, szukający swej drogi, może ulec pokusie łatwych, pośpiesznych odpowiedzi na jego rozterki i trudne pytania. Przyjmuje upraszczające, „czarno-białe klisze”, które dają mu gotowe odpowiedzi, czasami na wszystko.

Rozczarowanie publicznymi autorytetami oraz wielkimi instytucjami, które za nimi stoją, powodują że człowiek, zwłaszcza młody, szuka  małych grup, przypominających „prawdziwą rodzinę”, za którą tęskni, bo jej często nie posiada. Przestaje się nagle czuć samotny i anonimowy. Często odnajduje „życzliwą grupę” w sytuacji zawodu w miłości, kryzysu emocjonalnego czy cierpienia po utracie kogoś bliskiego. Sekty skrzętnie wykorzystują takie okresy słabości.

Z potrzeby przynależności i znaczenia. Sekta, jako grupa wybranych, ponosi  w pewien sposób poczucie własnej wartości, zwłaszcza u człowieka, który często czuje się bezwartościowy. Identyfikacja z grupą „poza którą nie ma zbawienia”, nadaje własnym działaniom głęboki sens i znaczenie, szczególnie jeśli będą to „zadania specjalne” zlecone przez grupę.

Dla zaspokojenia potrzeb materialnych, finansowych, terapeutycznych. Od tego się czasem zaczyna.